6 Rozdział 'Obrona Przed Uosobieniem Czarnej Magii'

           Minął prawie tydzień od feralnego weekendu który huncwoci spędzili na oczyszczaniu zamku, niestety, pomimo ich, naprawdę szczerych, chęci, czekoladowe potwory ciągle skądś się wyłaniały. Całą czwórką schodzili własnie na śniadanie gdy segment magicznej klatki schodowej zagrzmiał złowrogo nagle zmieniając kierunek swojego obrotu, a jedna z Czekoladowych Żab spadła z górnych partii roztrzaskując się na głowie Petera Pettigrew. Glizdogon westchnął ponuro i po chwili bezradnego gapienia się przed siebie strzepnął leniwym ruchem ręki resztki czekolady ze swoich włosów. Na twarzach pozostałych huncowtów malowała się równie wielka obojętność na zaistniałą sytuację, było to dla nich na tyle normalne, że Black nawet nie pokusił się o odwrócenie wzroku w kierunku swojego przyjaciela.
          -Jeden do miliona dla Czekoladowych, tfu, Żab -mruknął jedynie James.
          W Wielkiej Sali panował dziwny spokój i otępienie. Spowodowany był on pewnie przez straszną pogodę która utrzymywała się bez większych zmian od początku września. Nawet dyrektor wyglądał jakoś smętnie, chociaż, pamiętając o ostatnich zdarzeniach, w jego przypadku przyczyna mogła leżeć w czymś całkowicie innym. Remus opuścił głowę czując jak odznaka prefekta ciąży mu na piersi. Wyrzuty sumienia dręczyły go bez ustanku, całkowicie stracił apetyt i jedyne czego pragnął to pokutnie zatopić się w lekturze 'Historii Magii w szczegółach'. Gdyby mógł cofnąć czas...
          Przez salę przetoczyło się charakterystyczne chrząknięcie. Wszystkie oczy odwróciły się w stronę dyrektora który wdrapywał się własnie na krzesło. W końcu Dumbledore uśmiechnął się szeroko, uniósł dłonie przed siebie i zaklaskał dwa razy. Pochmurne niebo 'zdobiące' sufit Wielkiej Sali zakotłowało się i wessało się we własnie powstałą miniaturową trąbę powietrzną. Słońce zalśniło tak gwałtownie, że żaden wampir nie zdołałby schronić się na czas i z pewnością natychmiast zginąłby w 'wypadku słonecznym'. Nad głowami wszystkich zebranych w Wielkiej Sali pogoda odmieniła się o sto osiemdziesiąt stopni i mimo, że spoglądając w okna nie trudno było ukryć faktu, że to jedynie iluzja, wszystkie twarze natychmiast się rozpromieniły. Gromkie brawa pomogły zejść Dumbledoreowi z krzesła. Dumny dyrektor sięgnął po croissanta i z nowym apetytem zabrał się za kontynuację śniadania co jakiś czas strzepując okruszki ze swojej okazałej brody.
          -Szkoda, że całe niebo nad Hogwartem nie jest zaczarowane -Black właśnie nakładał sobie dokładkę jajecznicy -Może trening zrobimy w Wielkiej Sali?
          -Zapomnij -odpowiedź Wooda padła natychmiast.
          Przeciągły jęk Syriusza przerwał trzepot skrzydeł dziesiątek sów które przybyły z poranną pocztą. W obrzydliwą owsiankę Jamesa (tak, sam się zastanawiał dlaczego właściwie jej sobie nałożył, chyba było zbyt rano na logiczne myślenie) również coś wpadło. Rogacz chwycił rulonik i zdecydowanym ruchem odsunął miskę. Od dawna czekał na odpowiedź od ojca, straszne bazgroły oznaczały, że właśnie nadeszła.

          -Znowu list miłosny? -zagadał Peter widząc jak James z zapałem wręcz pochłania pergamin w całości.
          Potter westchnął i zwinął kartkę chowając ją do kieszeni. Kątem oka zerknął na Lily, pewnie podświadomie sprawdzając jak zareaguje na pytanie Glizdogona, ta jednak schowała się już za Prorokiem Codziennym i tyle widział jej piękne zielone oczy.
          -Tata -odparł posyłając porozumiewawcze spojrzenie w stronę Luniaka i Łapy.
          Chwycił największą bułkę jaka leżała w koszyku i wydrążył jej środek pożerając go z dużą ilością dżemu malinowego i masła. Do miseczki jaka powstała z reszty bułki przełożył całą zawartość talerza z marynowanymi w ziołach szprotami i zadowolony otrzepał ręce z okruszków.
          -Chyba nie masz zamiaru tego jeść... -Syriusz zaczął obawiać się o zdrowie swojego przyjaciela, jeszcze brakowało żeby James popił dżem z rybami mlekiem.
          -To nie dla mnie -zapewnił i wstał od stołu kończąc śniadanie. List od taty przypomniał mu o pewnej bardzo ważnej rzeczy do której zbierał się już od dawna, a mianowicie, chciał podziękować jastrzębiowi który ocalił jego sowę.

* * *

          Wejście do sowiarni z porcją zapachnistych szprotek przeznaczonych tylko dla jednego osobnika nie było najlepszym pomysłem. Wszystkie ptaki odwróciły głowy w jego stronę i zaczęły przyglądać się mu z uwagą, przebierając nerwowo nogami i pohukując. Rzadko kiedy jedzenie samo do nich przychodziło, więc ciekawość była wielka.
          -Szponek! -krzyknął Potter, mając nadzieję, że to wystarczy. Jednak zamiast jastrzębia pojawił się T-Rex z radością machając małymi skrzydełkami -To niekoniecznie dla ciebie -Rogacz mruknął pod nosem, ale podsunął bułkę pod dziób sówce która przysiadła mu na ramieniu -Gdzie twój wybawca, hę? -T-Rex chwycił jedną szprotkę i po chwili spoglądania to na swojego właściciela, to na róg obfitości jaki trzymał w ręce, wzbił się w powietrze, zakręcił kółko wokół Pottera i wyleciał z sowiarni.
          Rogacz natychmiast pobiegł za nim z ulgą żegnając śliniące się sowy. Nie podejrzewał, że pupil mógłby go zrozumieć, ale coś go tchnęło żeby lepiej się stamtąd ewakuować nim cierpliwość sów się skończy.
          T-Rex zygzakiem poleciał w stronę Chatki Hagrida i dopiero tam przysiadł na słupku nowego ogrodzenia którego stawianiem był właśnie zajęty gajowy.
          -James! Fajnie, że wpadłeś! I jak ci się widzi? Jeszcze rozciągnę siatkę na górze i bedzie gotowe! -olbrzym pokiwał głową podziwiając swoje dzieło. Ogrodzenie było oczywiście swoistą klatką na latające dyńki z którymi zmagał się gajowy, niestety zdjęcie zaklęcia okazało się nie lada sztuką. Dynie wciąż rosły, a wraz z nimi ich skrzydła. Podobno kilka z nich już dawno odleciało, a ktoś widział je fruwające wokół wieży astronomicznej, jednak Hagrid nigdy by się nie przyznał, że ich nie upilnował -Cholibka, przywiązałem się do nich -pociągnął nosem. W tym samym czasie coś przeleciało przy uchu Pottera porywając z jego rąk bułkę która powoli zaczęła przemiękać przez oleistą marynatę ze szprotek i lekki deszczyk który znowu zaczął siąpić.
          -Och, właśnie... -Rogacz tylko machnął ręką rozpoznając Szponka który zadowolony przysiadł na dachu domku Hagrida i zaczął pałaszować skradzione ryby. Nie minęła chwila a obok pojawił się oczywiście T-Rex -Przywiązałeś się do dyń? -James zarzucił kaptur na głowę i z lekko zaniepokojoną miną przyglądał się koślawemu ogrodzeniu.
          -Bo z tymi skrzydełkami są takie... Takie bardziej żywe niż były. Takie trochę smoczki, tylko no... Bardziej okrągłe. Pączuś! Gdzie ty lecisz?! Wracaj natychmiast! -gajowy delikatnie ściągnął odlatującą dynie uważając by nie zerwać jej łodygi -Trzymaj się Dropsa bo jeszcze mi zginiesz...
          -Hagrid, ty je wszystkie nazwałeś?
          -No, ekhem, cóż... Och! Witam panie psorze, nie zauważyłem pana!
          James odwrócił się w stronę w którą patrzył własnie lekko zakłopotany gajowy. Spodziewał się, że zobaczy tam Dumbledorea, tylko on potrafił, według mniemania Pottera, pojawiać się i znikać bezszelestnie. Jego oczom ukazała się jednak postać w której natychmiast rozpoznał nowego nauczyciela Obrony Przed Czarną Magią, Igitura Evanescunta. Właściwie to pierwszy raz widział go na żywo. profesor przyjechał do Hogwartu dopiero tydzień temu i nie prowadził jeszcze lekcji dla piątorocznych Gryffonów. Jednak wystarczyło zdjęcie w gazetce i barwne plotki by natychmiast go rozpoznać.
           Był wysokim, bardzo chudym mężczyzną o lekko przekrzywionym, dość długim nosie. Cerę miał mleczno -białą, spojrzenie rónobarwnych oczu bardzo przeszywające i zdecydowanie nieprzyjemne. Sam wyraz twarzy już miał skwaszony jakby właśnie miał zjeść porcję robaków. Włosy czarne, zapuszczone do brody i ciężkie od deszczu. W tej chwili Jamesowi bardzo przypominały włosy Smarka, chociaż wiedział że nie są tłuste a po prostu mokre. Jego oryginalny, raczej odstraszający wygląd, podkreślał ostry makijaż oczu, ust i liczne tatuaże które akurat w tej chwili jedynie tylko trochę wystawały zza czarnych mankietów koszuli. Paznokcie również miał pomalowane, jakżeby inaczej, na smolisty kolor. Nie był ubrany w szatę nauczycielską, miał na sobie ciemny, obcisły garnitur i do tego błyszczącą, czarną pelerynę z kapturem z którego jednak nie skorzystał. Na nogach miał dokładnie wypolerowane pantofle z bardzo długimi noskami i oczywiście, srebrny łańcuch przewieszony między kieszeniami kamizelki, jako dopełnienie outfitu.
          Mrok wręcz od niego emanował. James zastanawiał się skąd Dumbledore wytrzasnął takiego dziwaka i dlaczego wcześniej nikt o nim nie słyszał, wyglądał raczej na kogoś z potężnego, bogatego rodu.
          -Panie Profesorze, nie psorze. Jeśli łaska -wytrzeszczał Igitur. Tak, wytrzeszczał, to chyba najodpowiedniejsze słowo na opisanie jego głosu. Mówił jakby każdy wyraz był tym ostatnim i jakby zaraz miał wyzionąć ducha zostawiając po sobie jedynie świszczący dźwięk powietrza opuszczającego jego płuca. Potterowi włosy zjeżyły się na karku. Jakby miał sobie wyobrazić uosobienie Czarnej Magii- byłby to profesor Igitur -Rubeus Hagrid, jak mniemam. Gajowy oraz strażnik kluczy -wypowiadał się bardzo wolno z nutą obojętnej pogardy.
          -Tak... Panie Profesorze, czym... Czym mógłbym służyć?
          Na słowo 'służyć' kąciki ust Evanescunta drgnęły nieznacznie do góry, natomiast jego oczy zamigotały zamieniając się kolorami.
          -Cóż, dziś zapoznaję się jedynie z okolicą -swoje spojrzenie utkwił w Zakazanym Lesie, wpatrywał się w niego z takim zapałem, że i James zerknął w jego stronę -Rozumiem, że to właśnie ty pilnujesz granicy z Lasem i dbasz o... Bezpieczeństwo.
          -No... Właściwie... Są zaklęcia, ale owszem...
          -Wyśmienicie -przerwał mu profesor tracąc nim zainteresowanie. Spojrzenie swoich równobarwnych oczu przeniósł teraz na Pottera.
          -Jak się nazywasz, młodzieńcze?
          -Potter, James Potter.
          -No proszę... Syn Fleamonta -imię ojca Jamesa wypowiedział z wyraźnym niesmakiem, jednak natychmiast uśmiechnął się mierząc go wzrokiem -Kto by pomyślał. Hektolitry sprzedanego eliksiru 'Ulizanna', czyż tak? A dzieciak wygląda jakby w życiu nie użył nawet grzebienia -prychnął jednym kiwnięciem nadgarstka ściągając mu kaptur -Buntowniczy charakter? Podoba mi się -tym razem wyraźnie się uśmiechnął odsłaniając zęby pokryte srebrnymi nakładkami.
          Potter przeczesał włosy ręką i z powrotem naciągnął kaptur mierząc profesora niezbyt zadowolonym spojrzeniem. Nie podobało mu się ciągłe porównywanie go do ojca, szczególnie, że wszyscy kojarzyli go tylko z sukcesu jaki osiągnął po wynalezieniu eliksiru 'Ulizanna', a jakoś nikt nie wspominał nigdy o tym jakim świetnym jest aurorem. Przecież już od dawna nie zajmuje się zawodowo eliksirami...
          -Zobaczymy co z ciebie za ziółko -skwitował Igitur przywołując poprzedni wyraz twarzy mordercy specjalizującego się w torturach -Tymczasem żegnam, do zobaczenia na lekcji -Kiwnął nieznacznie głową i odwrócił się w stronę zamku.
          James z Hagridem milczeli nie spuszczając wzroku z profesora dopóki nie zniknął im z oczu. Mięli nieprzyjemne wrażenie, że gdy tylko stracą uwagę Evanescunt nagle się do nich telepotruje i rzuci się na nich jak wampir.
          -Nieprzyjemny typ... -gajowy zacisnął usta i westchnął przez nos głęboko.
          -Ciężko uwierzyć, że to Dumbledore go tu zatrudnił.
          -Nie miał innego wyjścia, cholibka... -Hagrid przerzucił sobie siatkę przez ramie i ruszył do ogrodzenia.
          -Jak to?
          -No... Właściwie, żadna to tajemnica. Początkowo Obrony przed Czarną Magią miał uczyć Lamora, ale wiesz... Co się stało. Zaraz po... Po tym wszystkim, przyszło zgłoszenie Igitura Evanescunta, Dumbledore zwlekał, liczył, że może znajdzie się kto inny... Wieki czekać nie mógł.
          Potter jeszcze raz spojrzał w stronę gdzie zniknął profesor. Deszcz rozpadał się na dobre, więc Hagrid dał sobie spokój z zakładaniem siatki. Chciał zaprosić Jamesa na herbatkę, ale ten zaraz miał udać się na lekcję, lekcję Obrony przed Czarną Magią.

* * *

          Profesor Igitur przechadzał się powolnym krokiem po klasie z przyjemnością wsłuchując się w grobową ciszę jaka w niej panowała i odgłos swoich kroków rozbrzmiewających z przesadnym echem. Lubił strach jaki wzbudzał w tych wszystkich młodych twarzach które natarczywie się mu przyglądały, ale za każdym razem spuszczały wzrok gdy spojrzał w ich stronę.
          -Profesor Igitur Evanescunt -wysyczał w końcu, z upojeniem rejestrując wystraszone drgnięcia kilku z uczennic -Przybyłem do Hogwartu by uczyć Obrony przed Czarną Magią... W moim mniemaniu nie da się bronić przed czymś czego się nie zna -przejechał paznokciami po jednym ze stolików. Domyślał się, że nie jednemu właśnie włos zjeżył się na karku -W Instytucie Magii Durmstrang, który ukończyłem, wykształcenie z tej dziedziny magii stawiano zawsze na pierwszym miejscu. Oczywiście wiecie, czarna magia nie jest karalna... -przystanął rejestrując wyrazy twarzy swoich podopiecznych -Wyjątkiem są tylko i wyłącznie zaklęcia niewybaczalne -dodał jakby był to jedynie malutki kruczek w umowie -Czarna Magia to w dużej mierze atak, a co jest na niego najlepszą obroną? Pewnie, że atak -zaśmiał się.
          -Przejdźmy do tematu lekcji -nagle spoważniał szybkim krokiem zmierzając pod tablicę. Zatrzymał się dopiero na katedrze, odwrócił się do klasy i przysiadł na biurku -Śmierć, ból i władza -wysyczał a na tablicy wielkie czarne pióro zapisało krwawym atramentem 'Avada Kedavra, Cruciatus, Imperius'. Atrament spływał z tablicy jakby rzeczywiście była to krew -Zaklęcia niewybaczalne, a dlaczego? Pewnie dlatego, że ciężko się przed nimi uchronić -zachichotał jakby był to świetny żart -A więc, na początku: Avada Kedavra. My się tu uczymy o obronie, tak? Eh, no więc, nikomu, nigdy, przenigdy nie udało się wyczarować tarczy by ochronić życie przed tym zaklęciem, ale... Są pewne sposoby, dla was równie nierealne, mianowicie: Horkruks, Priori Incantatem i jakże by inaczej... Miłość -zaśmiał się z kpiną.

* * *

          Zajęcia zakończyły się z pracą domową- różną dla wszystkich. Profesor każdemu z osobna przydzielił jedną z możliwości obrony przed którymś z Zaklęć Niewybaczalnych i kazał na jej temat napisać wypracowanie na co najmniej cztery stopy. Lily z odraza zanotowała, że ma opisać działanie Miłości na Avadę Kedavrę i z, prawie, łzami w oczach opuściła lochy w których odbywały się zajęcia.
          -Jak on może uczyć nas o takich rzeczach... Całe zajęcia tylko o Zaklęciach Niewybaczalnych, a ile było w tym obrony? 'O obronie napiszecie sobie pracę domową' -zacytowała Igitura wraz z trzeszczeniem -I gdzie ja niby znajdę cokolwiek o wpływie Miłości na... Na to paskudne zaklęcie! W żadnej dostępnej książce nic o tym nie ma, wiem, bo przestudiowałam zdecydowaną większość...
          -Jest jeszcze dział ksiąg zakazanych -wtrącił Snape któremu wręcz przeciwnie, zajęcia bardzo się podobały. Owszem, profesor nie ćwiczył z nimi zaklęć, ale nie raz pokazywał jaki gest ręką wykonuje się przy ich rzucaniu -rzekomo by uczulić ich na polu walki aby mogli w czas uciec. Mało to było prawdopodobne i Severus domyślał się o co tak naprawdę chodziło Evanescuntowi.
          -I jest on zakazany, jak sama nazwa wskazuje! Nie mam zamiaru się tam udawać -uniosła dumnie głowę i westchnęła ciężko.
          Smark wzruszył ramionami i uśmiechnął się sam do siebie. Ruda pewnie nie odważy się na skorzystanie z rzekomego działu, ale on? Czemu nie. Będzie mógł później zaoferować jej swoją pomoc i wiedzę, a dla tych cennych chwil jest zdolny zrobić wszystko.